ใน ” นิยามแห่งรัก “
มีมากมายร้อยพันที่เราได้ขีดเขียน..รังสรรค์แต่งแต้ม..ขึ้นมา
ของคนโน้น….เป็นอย่างนี้
ของคนนี้….เป็นอย่างนั้น
” ความรัก “..คือ….
คือ อะไรก็ย่อมแล้วแต่เราอยากจะให้เป็น
” ความรัก “..ไม่มีเหตุผล….
เคยกันบ้างไหม..ที่รักใครสักคน..โดยที่ไม่รู้สาเหตุ..โดยที่ไม่เหตุผล
ก็..ฉันรักของฉัน..ยังไงก็จะรัก..ใครจะทำไม….
” ความรัก “..ทำให้ใครบางคนรู้สึกดี..อิ่มเอม..เต็มตื้น..สุขใจ….
มีความหวังกับร้อยความฝัน..ไม่เดียวดาย..ไม่อ้างว้าง….
แต่ ” ความรัก “….
กลับทำให้ใครบางคนร้อนรุ่ม..กระวนกระวาย..สับสน..
เหมือนคนที่หาทางออกให้กับตัวเองไม่เจอ
บางคน..พอใจที่จะมี ” ความรัก “..ขอได้แค่ ” แอบรัก ”
มีความสุขกับภาพพระจันทร์บนผืนน้ำที่สวยงาม
มีความสุขกับเงาหมอกควันลางๆที่ราวกับว่าจะเอื้อมมือคว้าจับได้
แต่ในความเป็นจริง..สิ่งเหล่านี้..เอื้อมมือคว้าเท่าไหร่ก็ไม่มีวันได้สัมผัส..ไม่มี….
บางคน..พอใจที่จะหยุด และ จบความสัมพันธ์แบบนี้
ทั้งนี้ทั้งนั้นเพื่อคนอีกคน หรือ เพื่อตัวเอง
ยอมที่จะ ” เจ็บปวด “….
ยอมที่จะ ” ร้าวรานใจ “….เพียงลำพัง
แต่ ” ความรัก “..ใช่ว่าจะจบลง..หรือ..สิ้นไป
เพราะนี่….เป็นแค่การเริ่มต้นของ ” การมีความรัก “
เป็นการเรียนรู้ที่จะก้าวไป….นี่เป็น ” แรกก้าว “
เป็นการยอมรับสภาพ..บางอย่าง..สู่การ ” ย่างก้าว “
นี่ใช่ไหม….บางเสี้ยวอณูของ ” ความรัก ”
สุปราณี 
ใส่ความเห็น